از قبرستان بقیع چه میدانیم ؟
یکی از پر خاطرهترین مکانهای مدینه، بقیع است؛ جایی که نخست آن را بقیع الغرقد مینامیدند. «غرقد» نوعی درخت بوده که در گذشته، در محل این قبرستان و یا در کنار آن قرار داشته و محتملا به تدریج با گسترش قبرستان، آن درختها -که به نظر برخی توتستان بوده - از میان رفته است.
بقیع پیش از اسلام، گورستان مردم یثرب بوده و پس از اسلام نیز به عنوان مهمترین گورستان مدینه شناخته شده است. این گورستان با وسعت نسبتا زیاد خود، در طول قرون مختلف اسلامی مدفن صحابه، تابعین و مهمتر از همه، چهار تن از امامان(علیهم
در ناحیه شرقی مسجد النبی و تقریبا در فاصله دویست متری آن قرار دارد. این قبرستان تا یکصد سال پیش خارج از حصار قرار داشت، اما اکنون تقریبا در میان شهر مدینه واقع شده و با چهار خیابان محاصره گردیده است؛ ستین، عبد العزیز، ابی ذر، باب العوالی.
بقیع در زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نیز زیارتگاه بوده و آن حضرت برخی شبها خانه را ترک کرده و تنها به بقیع میرفته و در آنجا به راز و نیاز با خدا میپرداخته است. برخی دختران آن حضرت و نیز برخی از یاران نزدیکش در بقیع مدفونند؛ کسانی چون عثمان بن مظعون که از صحابی مورد علاقه رسول خدا بود.
قبرستان بقیع تا قبل از تسلط آل سعود، قبههای متعددی داشت که بر روی قبور خاصی ساخته شده بود. اما اکنون به صورت فضای باز و سادهای در آمده است و قبرها جز نشانی ساده، به صورت سنگی که بالای سر آنها گذاشته شده، چیزی ندارد. با وجود این، تعلق خاطر مسلمانان به مدفون شدگان بقیع باعث گردیده است تا قبر عدهای از بزرگان مدفون، مشخص باقی بماند؛ گرچه به مرور زمان، قبور صدها بلکه هزاران تن از صحابه و تابعین به دست فراموشی سپرده شده و قبر آنان نامشخص مانده است.
سفرنامهها و کتابهای تاریخی که در قرون مختلف به نگارش در آمده است حکایت از اعتنای کامل زائران حرم نبوی به این قبرستان میکند. مسلمانان از هر فرقه و مسلک پس از زیارت خیرالبشر به زیارت مدفون شدگان در بقیع میآمده و خاطره پر شکوه عصر نخستین اسلامی و مظلومیت امامان را زنده میکردهاند. متاسفانه این قبور به دلیل عقاید خاص حاکمان جدید عربستان تخریب گردیده و باعث دلخوری جمعیتهای میلیونی مسلمانان زائر و غیر زائر دنیای اسلام شده است. تخریب این قبهها البته از روی توجه به سادهزیستی نبوده است!
مدفون شدگان در بقیع :قبر امامان شیعه
مهمترین دفن شدگان بقیع از دیدگاه شیعیان، چهار تن از امامان معصوم هستند که در کنار یکدیگر به خاک سپرده شدهاند.
1. امام مجتبی(علیهالسلام)
ریحانه رسول خدا(صلی الله علیه و آله)، حسن بن علی(علیهماالسلام)، در پانزدهم رمضان سال سوم هجرت به دنیا آمد. وی و برادرش امام حسین(علیهالسلام) مورد علاقه شدید رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بودند و به عنوان فرزندان آن حضرت شناخته میشدند. امام مجتبی(علیهالسلام) بعد از رسول خدا(صلی الله علیه و آله)، در کنار پدرش امیرمؤمنان(علیهالسلام)، در جنگهای جمل، صفین و نهروان شرکت کرد. پس از شهادت امیرمؤمنان(علیهالسلام)، با نصب پدرش، مردم عراق با او بیعت کردند، اما به دلایل متعددی وی را همچون پدرش در جنگ با معاویه تنها گذاشتند. او نیز به اجبار حکومت را رها کرد و عازم مدینه شد. این رخداد در سال 41 هجری قمری اتفاق افتاد. پس از آن، امام مجتبی(علیهالسلام) به مدت ده سال در مدینه با شیعیان خود مرتبط بود. وی اسوه اخلاق بود و بارها اموال خویش را نصف کرد و نیمی از آن را در راه خدا بخشید. عاقبت به توطئه معاویه و به دست همسر نابکارش که دختر اشعث بن قیس بود، مسموم شد و به شهادت رسید. مردم مدینه در سوگ آن امام به ماتم نشستند. امام علاقهمند بود تا در کنار جدش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به خاک سپرده شود؛ اما مروانیان با همکاری شخصی که ادعای مالکیت زمینی را داشت که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در آنجا مدفون شده بود، مانع این کار شدند؛ لذا آن حضرت را در بقیع به خاک سپردند.
2. امام سجاد(علیهالسلام)
امام سجاد(علیهالسلام) چهارمین امام شیعه است. او در سال 38 قمری متولد شد و دوران رشد خود را در عهد امامت امام مجتبی(علیهالسلام) و پدر خود حسین بن علی(علیهماالسلام) سپری کرد. در کربلا حاضر شد، اما به دلیل بیماری نتوانست در جنگ شرکت کند. پس از آن قریب سی و چهار سال؛ یعنی تا سال 94 قمری، رهبری شیعه را بر عهده داشت. این دوره، دورهای سخت بود و شیعیان به شدت تحت فشار امویان قرار داشتند. آن حضرت از راههای گوناگون توانست شیعیان خالص را در اطراف خویش گرد آورد و راه را برای فرزندش امام باقر(علیهالسلام) باز کند. از مهمترین یادگارهای امام سجاد (علیهالسلام) دعاهای آن حضرت است که مشحون از مفاهیم عالی اخلاقی و عبادی و سیاسی است و پس از قرآن و نهج البلاغه، یکی از مهمترین متون دینی ما به شمار میآید.
امام سجاد(علیهالسلام) در سال 94 ق. به تحریک ولید بن عبدالملک مسموم گردید و به شهادت رسید و در کنار امام مجتبی(علیهالسلام) در بقیع مدفون شد.
3. امام باقر(علیهالسلام)
آن حضرت پنجمین امام شیعه است و در سال 58 قمری به دنیا آمد و تا سال 94 قمری در کنار پدرش در مدینه زندگی میکرد. پس از رحلت پدر، رهبری شیعه را در دست گرفت و به جهت شهرت علمی و فقهی خویش، شاگردان فراوانی گرد او جمع شدند. آن امام را به دلیل همین علم و دانش «باقر العلوم»؛ یعنی شکافنده علوم لقب دادند. جابر انصاری، از آخرین صحابه بر جای مانده، سلام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را به او رساند و امام را بوسید. امام در اوج نزاعهایی که میان عالمان مدینه بر سر مسائل اعتقادی و احکام فقهی در گرفته بود، خطوط روشنی را در فقه تبیین کرد که تکیهگاه شیعیان در مذهب اصیل شیعه است.
امام باقر(علیهالسلام) در سال 114 یا 117 ق. به تحریک هشام بن عبدالملک به شهادت رسید و در کنار پدرش حضرت سجاد(علیهالسلام) در بقیع دفن شد.
4. امام صادق(علیهالسلام)
امام صادق(علیهالسلام) که ششمین امام معصوم است و مذهب شیعه را با نام او به عنوان مذهب جعفری میشناسند، در سال 80 یا 83 قمری در مدینه به دنیا آمد و پس از رحلت پدر، رهبری فکری و سیاسی شیعیان اصیل پیرو مذهب امامیه را بر عهده گرفت. آن حضرت تا سال 148 قمری در قید حیات بود. در این مدت هزاران شاگرد در محفل درسش حاضر میشدند و مورد ستایش تمامی عالمان عصر خویش بود. در متون دینی شیعه، چندین هزار روایت از آن حضرت در تفسیر، اخلاق و به ویژه فقه، رسیده که باعث عظمت حدیث شیعه و موجب تقویت بنیه علمی آن است. امام صادق (علیهالسلام) کوشید تا شیعیان را در برابر دیگران مسلح به دانش حدیث و فقه کند و با انحرافاتی که ممکن بود در میان شیعه به وجود آید، به مبارزه برخیزد. در دوره این امام نیز جز در چند سال نخست دولت عباسی، فشاری سخت بر شیعیان وجود داشت. منصور، دومین خلیفه عباسی، نسبت به امام صادق (علیهالسلام) سخت کینه داشت و عاقبت نیز به نوشته مورخان در 25 شوال سال 148 هجری به تحریک وی مسموم شد و به شهادت رسید. آن حضرت در کنار جد و پدرش در بقیع به خاک سپرده شد.
در گذشته، قبور این چهار امام، با قبهای که بر فراز آن ساخته شده بود، به عنوان یکی از زیارتگاههای مسلمانان، به ویژه شیعیان، شناخته میشد؛ یکی از مشهورترین این بناها از آن مجدالملک قمی براوستانی وزیر برکیارق سلجوقی است که در قرن پنجم بر فراز قبور امامان ساخته شده بوده است. اما این آثار در سالهای اخیر از میان رفته و قبور ائمه در شکل سادهای مشخص شده است. (1)
قبر منسوب به حضرت فاطمه(علیهاالسلام)
درباره محل دقیق قبر آن حضرت و این که آیا در خانه خود مدفون شده یا در بقیع، نمیتوان با قاطعیت اظهار نظر کرد. شواهدی وجود دارد که نشان میدهد آن حضرت در بقیع مدفون گردیده، همانگونه که شواهدی حکایت از آن میکند که در خانه خود، که اکنون در حجره شریفه قرار دارد، دفن شده است. (2) در احادیث امامان شیعه، نوعا محل دفن، خانه خود حضرت معرفی شده است. (3) به همین دلیل علمای برجسته شیعه نظیر شیخ صدوق، شیخ مفید، شیخ طوسی، ابن طاووس و علامه مجلسی مدفن حضرت را خانه خودش، که بعدا در مسجد قرار گرفت، میدانند. (4) محلی که به عنوان قبر آن حضرت در بقیع مشخص شده، پایینتر از قبور ائمه چهارگانه، در قسمت راست(شمال غرب) آنها قرار گرفته است و احتمال دارد که اینجا محل قبر فاطمه بنت اسد باشد.
حضرت فاطمه(علیهاالسلام) یکی از زنان برگزیده عالم شناخته شده و مورد علاقه شدید رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود. درباره آن گرامی، فرزندان و شویش امام علی(علیهالسلام)، فضایل بیشماری از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نقل شده است؛ یکی از آنها همان روایت مشهور است که پیامبر(صلی الله علیه و آله) او را پاره تن خود خواند و آزار به او را آزار در حق خود شمرد. حضرت فاطمه(علیهاالسلام)، پس از ماجرای سقیفه، به مخالفت با حاکمیت وقت پرداخت و در باقی عمر خویش، حاضر به حرف زدن با آنان نشد. آن حضرت وصیت کرد تا دور از چشم آنان و در شب دفن شود و این کار را به عنوان اظهار مخالفت و نشان دادن مظلومیت خود در برابر خلفا انجام داد.
